przy uchu słuchawkę telefonu bezprzewodowego. Jej ciemne włosy były kompletnie zmierzwione. Na twarzy miała rozmazany tusz do rzęs. Na lewym ramieniu miała taki siniec, że lepiej nie mówić. Pod błękitnym szlafrokiem było ich o wiele więcej. Rano jej mąż wrócił z ostrego dyżuru. Nie był zadowolony z przeprowadzonej operacji. Dziesięć minut później odjechał z piskiem opon swoim kabrioletem marki Jaguar. Wtedy chwyciła telefon. - Wiem, że miałam nie dzwonić - powiedziała pośpiesznie - ale dłużej tego nie zniosę. Nie masz pojęcia, co się porobiło. Musimy się spotkać. Proszę, kochanie! Błagam...! - Uspokój się, odetchnij głęboko. Wszystko będzie dobrze. - Wcale nie! Nie będzie dobrze! - wrzasnęła, a po chwili zalała się łzami. Bolały ją żebra. Na pewno miała sińce na udach. Kto by pomyślał, że pozornie spokojny mężczyzna może być taki brutalny?! - Czuję się taka samotna... - szlochała. - Męczę się już tyle czasu, a teraz nie mogę liczyć nawet na ciebie. Nie mogę dłużej tak żyć! - Wiem, kochanie. Wiem, że jest ci ciężko. - W przeciwieństwie do niej on mówił opanowanym głosem, był spokojny i delikatny. Słuchała każdego dźwięku, pragnąc, by to ją uspokoiło. Przytulała słuchawkę do policzka. Kochała dźwięk jego głosu. Kiedyś Mandy powiedziała coś o jego oczach. Że jego wzrok po prostu przyciąga. Ale dla Mary, która mogła go widywać 198 tylko od czasu do czasu, najważniejszy był jego głos. Potrafił zrozumieć jej cierpienie, chociaż dzieliły ich setki kilometrów. W środku nocy szeptał przez telefon słowa otuchy i naprawdę dodawał jej siły, chociaż wiedziała, że gdy tylko mąż się przebudzi, wszystko się zacznie od nowa. - On każe mi mówić, robić i nosić to, co on uważa za słuszne - powiedziała. - Nie wiedziałam, że tak będzie. Dlaczego chciał się ze mną ożenić, skoro tak bardzo mnie nienawidzi?! - Mary, jesteś piękną kobietą. Nie każdy mężczyzna jest w stanie sobie z tym poradzić. - Ale ja nigdy nie dałam mu żadnego powodu! - wykrzyczała. - Jestem podła! Mówię o tym, co było wcześniej! Boże, jaka ja jestem zmęczona! Tęsknię za tobą. Potrzebuję cię. Oddałabym wszystko... byle tylko trzymać twoją dłoń w swojej, patrzeć na twój uśmiech... żebym dzięki tobie znów poczuła się piękną kobietą. - Chciałbym, żeby to było możliwe - powiedział przepraszającym tonem. - Naprawdę. - Więc może jednak? Ta Conner była tu już dawno temu. Teraz na pewno jesteśmy bezpieczni. Możemy się spotkać w dowolnym miejscu. Podejmę środki ostrożności, o których mi mówiłeś. Proszę cię! - Kochana, nie rozumiesz, że jesteś obserwowana? - Co?! -westchnęła, autentycznie zdumiona. - Dwa dni temu usiłowałem podrzucić ci wiadomość - wyjaśnił - ale spostrzegłem srebrny kabriolet, który stał w takim miejscu, że mógł widzieć każdego, kto wchodził do ciebie i kto od ciebie wychodził. Obserwowałem go przez wiele godzin, ale cały czas stał w tym samym miejscu. Przykro mi, kochanie, ale twój mąż chyba kazał cię śledzić. - Nie! Przeklęty zazdrosny kutas! Nigdy nie dałam mu powodu...! To znaczy wcześniej... A zresztą pieprzyć go! Co zrobimy? - Jak to? Jeśli zrobi nam chociaż jedno zdjęcie... Wiem, że tego nie chcesz. Nie po tym, co przeszłaś do tej pory. - Nie dam mu satysfakcji! - przysięgła Mary. - Na Boga, kiedy odejdę od tego sukinsyna, zapłaci mi za wszystko. Powinnam odejść już dzisiaj,